KARANTİNA SOHBETİ

   Merhaba, yazmayınca hiç yazmıyorum, bir kere yazınca da sürekli yazasım geliyor o yüzden her zaman yaptığım gibi sizinle biraz sohbet edip gideceğim. Zihnim baya karışık aslında bu sohbeti nasıl düzene sokup yazacağımı bilmiyorum, zihnimin karışıklığı ile yazsam herhalde üst üste yığılmış kelimeler bütünü olacak sadece. 

   Hepimizin en önemli gündemi bir süredir korona olduğundan, üstteki giriş paragrafını yazdıktan yaklaşık on beş dakika sonra sohbeti bu yönde ilerletmeye karar verdim. Bu arada güzelde bir müzik açtım. Buraya da ekleyeyim de beraber dinleriz. 

   Evet şimdi devam edebiliriz, bende sanırım bir kabullenme süreci var, dünya bununla çalkalanırken ben sanki bunun bizi bulmayacağını, bulursa bile kolayca atlatacağımıza oldukça inançlıydım hatta arkadaşlarımı böyle telkin ediyordum sonra bu bizi bir buldu, ay onca insanı telkin ederken kendim kafayı yedim iyi mi? İlk bir iki hafta baya kötü geçti, hem stresli ve korku doluydum hemde çok sıkılmış ve bunalmış bir haldeydim. Bunun ne zaman biteceğini bilememek, önümü görememek beni en fazla sıkan şey oldu. Aileme bir şey olacağı konusunda da sürekli endişelenmeye başladım, bu konuda hala biraz endişeliyim fakat artık bu panik halinden arındım. Son iki haftadır ise belki son bir yıldır olmadığım kadar mutlu ve dingin hissediyorum kendimi. Kalabalıktan, insandan, gürültüden arınmış ve dinlenmiş. Arada yine dışarıyı özlüyorum ancak o kadar kötü değilim. Hayatımızın belki bir daha hiç bir döneminde yaşayamayacağımız bir tecrübe elde ediyoruz. Bir daha hiç bir zaman kendimizle ve yaşadığımız insanlar her kimse onlarla bu kadar uzun vakit geçiremeyeceğiz. Elbette her şey bu kadar iyimser değil, azımsanamayacak derece de hasta insan var, yüzlerce vatandaşımız öldü, birilerinin babası, annesi, abisi, eşi, kardeşi bu insanlar. Umarım her şey normal haline en kısa zamanda dönecek ama söylemeye çalıştığım şey şu bu süreç sürekli ağlayarak, korkarak ve stres içinde geçmek zorunda değil. 

   Tüm bu mutluluk laflarının haricinde beni oldukça kızdıran şeyler de oluyor mesela sokakta gezen insanlar. Cama çıkıp kardeşim aptal mısınız diye bağırmak istiyorum. İşe gidenleri bu konudan ayrı tutuyorum tabii o mecburi bir durum, benim eşimde çalışıyor. Ama gerçekten iş harici, acil ihtiyaç harici dışarı çıkanlar deli misiniz kardeşim? Hadi kendinize acımıyorsunuz, umurunuz da değil ama başka insanların, eşinizin dostunuzun yaşamı hiç mi önemli değil sizin için bu nasıl bir vurdumduymazlık gerçekten anlamıyorum. 

   Ay bunun haricinde son bir kaç aydır okumadığım kitabı bir ayda okudum, uyku düzenim yerine geldi. Erken yatıp erken kalkmaya başladım, gün ışığında vakit geçirmek gerçekten içimi açıyor. Okuyorum, resim yapıyorum, bir şeyler izliyorum. Güzel müzikler açıp dinleyip düşüncelere hayallere dalıyorum. Çocukken hayal kurmaya özel bir zaman ayırırdım, odama geçer oturur müzik açar hayallere dalardım. Büyüyüp hayat telaşına kapılınca insan güzel şeyleri unutuyor. Bu dönemde bu eski çocukluk alışkanlığına geri döndüm, bunun beni nasıl bu kadar mutlu ettiğine hala inanamıyorum. 

   

   Evet dostlarım bu kadar sohbet bugünlük yeter. Sizler neler yapıyorsunuz, günleriniz nasıl geçiyor?