EVLİLİK, İŞ, KEDİ VE SOHBET İÇEREN BİR YAZI

   Merhabalar, ben her zaman olduğu gibi uzun zamandır buralarda değildim. Aslında ara ara bir şeyler yazdım ama hiç yayınlamadım, her neyse.

   Aslında son zamanlarda yazdığım birçok yazı gibi bu da öylesine bir şeyler anlattığım bir yazı olacak. Artık şunu öneriyorum bunu öneriyorum, şu dizi öyle bu kitap böyle gibi ayrıntılı şeyler yazmak hiç ama hiç zevk vermiyor ancak belki yazının ilerleyen satırlarında son zamanlarda izlediğim bir kaç diziyi öneririm. Malum bu dönemde yapılacak en iyi şey okumak ve izlemek gibi görünüyor. Neler anlatsam bilmiyorum. Bir yerlerden başlayalım. Aslında burada çoğunlukla hayatımdan duygularımdan bahsettiğim için ortalarda olmadığım süre boyunca başıma gelen değişikliklerden bahsetmem garip olmaz.

   Sevgili dostlarım, zorlu bir okul dönemi geçirdiğimi yazılarımı takip edenler mutlaka biliyordur. Gerçekten bitmeyecek bir çile gibiydi, sanki sonsuza dek sürecekti, sanki sonsuza dek o tezi yazamayacaktım, kabusum olmuştu fakat hepsi geçen yıl bitti ve ben sonunda mezun oldum. Okuldan kurtulduğum için o kadar sevinmiştim ki ve içim umut dolmuştu. Üniversiteye başladığım günden beri içimde hep hemen iş bulacağıma hatta işin gelip beni bulacağına dair tatlı bir his ve umut vardı ama mezun olduktan hemen sonra bunun sadece kendi kendime yaptığım bir aldatmaca olduğunu anladım. Bir türlü iş bulamadım, atanmak ise zaten imkansıza yakındı. Bu arada geçen yıl tam bu aylarda yine önceki yazılarımda sıkça bahsettiğim erkek arkadaşımdan evlenme teklifi aldım, hayatımda ki en güzel anlardan birisi olduğunu söyleyebilirim. Sonrası tahmin edeceğiniz üzere ailelerin tanışması, nişan, düğün... Eylül ayında düğünümüz oldu ve ben evlendim.

   Evlilik sürecinden biraz bahsetsem mi emin değilim, o yüzden uzatmadan bir özet geçeyim böylece hiç bahsetmemişte olmam. Nisan ayında evlilik teklifi aldıktan sonra Haziran ayında tanışma ve isteme ve beraberinde nişan olmasına karar verdik. Aslında başlangıçta nişandan sonra bir yıl bekleriz bu sırada ben iş bulurum diye düşünmüştük ama sonrasında benim Trabzon'a dönmem ve araya uzaklıkların girecek olması bizi oldukça üzdü ve zaten 6 yıllık bir ilişkimiz olduğunu uzatmaya gerek olmadığına karar verip eylül olması üzerine karar verdik ve Eylül ayında da evlendik. Hazırlık sürecine gelecek olursak ailelerin tanışması ve düğünün kendisi bence biraz stresliydi ama kalan şeyler hiçte anlatıldığı gibi korkunç ve stresli değilmiş. Bir dünya hurafe duyarak bu işe girdikten sonra ilk çıktığımız alışverişte tüm büyük eşyaları alıp eve döndük, ölçüler elinizde olduktan sonra stresli hiç bir yanı yok. Bence insanların gözünün korkmasının en önemli sebebi her şeye çok fazla anlam yüklemeleri. Bunun haricinde zaten ıvır zıvır şeylerin neredeyse tamamı ile annem ilgilendi. Bu tencere olur mu dedi fotoğraf attı olur dedim aldı gibi gibi. Benim sürecim kısaca böyle geçti.  Bunların haricinde elbette böyle zamanlarda insanların gerginlikleri vs olabiliyor saçma alınganlıklar ve kırgınlıklar yaşanabiliyor bunları hiç takmamak lazım, her şey gelip geçici.

   İş konusuna gelecek olursak bin bir yere başvurmama rağmen hala iş bulamadım ve bu beni uzun süre oldukça üzdü ve yıprattı. Kendimde sürekli eksiklik aradım, özgüvenim bile fazlaca düştü bu süreçte. Oturup ağladığım, sızlandığım çok oldu. Çalışmak benim için maddiyatın ötesinde emeklerimin karşılığını almaktı ancak ne yazık ki hala almış değilim ancak anlamadığım bir şey vardı her şey hemen ve biz istediğimiz zaman gerçekleşmiyor. Bu süreçte ağlamak sızlanmak yerine kendime dönme fikrine kapıldım ve sonrasında kendime döndüm, kendimi dinledim. Bu kendine dönme işi beni rahatlattı mı? Pek emin değilim, bu bir süreç. İnsana eksiklerini, geç kaldıklarını, hatalarını gösteren bir süreç ama eksiklerimizi öğrenip güzelliklerimize yoğunlaşmaya başlayınca aslında orta da çokta bir sorun olmadığını da yeni yeni anlamaya başladım. Şuan bir sürecin içerisindeyim, yıllardır okulu çok sevmeyen bir öğrenci olarak hep okulla boğuştum ve çok yoruldum. Artık bu tamamen boş olduğum süreci dinlenerek, kendimi daha iyi tanıyarak ve kendimi geliştirerek geçirmeye çalışıyorum. Ağlanıp sızlamanın faydası gerçekten yok. Hayatta herkesin zamanı gerçekten farklı, herkesin yolu bambaşka. Benim zamanım da kendi yolumu bulduğumda umarım gelecek.

   Bu arada Ekim ayında da bir kedi sahiplendik. Sahiplendiğimizde 25 günlüktü, annesi olmadığı için bir hanımefendi evine almış ve bakabilecek kişilere ilan yolu ile sahiplendiriyordu. Kedi sahiplenme kararını alınca ilanlara bakmaya başladık ve 4 kardeş bu melekler karşımıza çıktı, aynı gün gidip gördük ve onu da alıp eve geldik. Hayatta ki en büyük isteklerimden birisi kedi sahiplenmekti ve şuan 7 aydır bizimle beraber yaşıyor. Şunu söyleyebilirim ki hayatta böyle bir sevgiyi hiç bir canlıya gerçekten duymamıştım, dünyada ki en değerli varlığım o. Böyle söylüyorum diye bir hayvanla yaşamanın çok kolay olduğu sonucuna da varmayın lütfen, dünyanın en büyük güzelliği bazen dünyanın en büyük zorluğu olabiliyor ama uzatmayayım belki kedi sahiplenme konusu üzerine uzun ve detaylı bir yazı daha sonra yazarım ancak önemli bir şey söylemeden bu konuyu kapatmak istemem; hayvan sahiplenmek kesinlikle bir anlık hevesle yapılacak bir iş değildir.

   Bu yazı baya uzadı. O kadar ara verince olacağı buydu tabii, anlatacak ne çok şey birikmiş ve hala bittiğini de söyleyemem ancak devam etmeyeyim artık öyle değil mi? Aslında karantina muhabbetine de girerim bu konu hakkında da konuşuruz diyordum ama o da bir daha ki yazıya kalsın ama bir sır vereyim, başta oldukça zorlansam da benim karantinam baya güzel geçiyor ve çok mutluyum. 

   Hepinizi hem öpüyorum hemde kucaklıyorum, sağlıklı, mutlu, huzurlu ve iyi günler diliyorum. :)