Kendimi 60 Yaşında Hissediyorum
Herkese merhabalar,
Nasıl gidiyor, neler yapıyorsunuz?
Benim işlerim hiç olamayacağı kadar yolundan çıktı bir süredir. Asla sorumluluk sahibi olamayacağımı net olarak anladığım bir dönemden geçiyoruz. Geçtiğimiz okul dönemini güzel atlattığımdan sanırım artık benden bir şeyler olur diyordum fakat yanılmışım, galiba güzel bir dönem geçirdim o kadar.
Dünyayı gerçekten anlayamıyorum biliyor musunuz?
Gerçekten mecbur olduğum şeylere mecbur olmak sizce de çok aptalca değil mi? Örneğin ben şuan yapmam gereken ödevleri asla yapmak istemiyorum. Aylardır geçiştirip duruyorum, başına oturuyorum uğraşıyorum ancak olmuyor, istemedikten sonra hiç bir verim alamadan başından kalkıyorum. Benim koca ömrüm nasıl böyle geçecek gerçekten büyük bir soru işareti.
Yapmak istediğim onca güzel şey varken bu kitapların arasına sıkışmak, okul, dersler bu tarz sorumluluklar beni inanılmaz yoruyor. Düşünsenize dünyada görülecek milyonlarca güzel yer var, kaçırdığımız onca güzel an. Ben okulda yarı uykulu yarı ayık anlatılanları dinlerken dünyanın bir yerinde balinaların göç edişini kaçırıyorum. Ya da bu kitaplarla bakışırken kayan bir yıldızı kaçırıyor olabilirim. Ve belki ömrüm bir daha kaçırdığım onca şeyi görmeye yetecek kadar uzun olmayabilir.
Kısacık ömrümüzü gereksiz yığınla sorumlulukla harcamak benim omuzlarıma öyle ağır gelir oldu ki... Biliyorum tüm dünya, tüm insanlar benim gibi sadece sorumlu oldukları şeyler farklı ama isyan ettiğim şey de tam da bu nokta da başlıyor zaten. Onca güzel şey varken insanlık neden böyle yaşamayı seçti anlamakta güçlük çekiyorum. Ben daha 20 yaşındayım ve neden kendimi 60 gibi hissediyorum?
Sanki dünya da yaşayacak çok az vaktim kalmışta kaybedecek dakikam yokmuş gibi ve oturduğum yerden kaybetmemem gereken dakikalarımı sadece sayıyor gibi...
Her şeyin daha güzel olabileceğine dair içimde küçücük bir umut ışığı olsa belki daha mutlu olurdum ama biliyorum ki hiç bir şey düzelmeyecek ve hatta her şey daha da zorlaşacak.
Sanırdım ki küçükken büyüdükçe tüm hayatım daha kolay olacak, her şey çok güzel gidecek ve ben tüm hayallerime kavuşacağım fakat bakıyorum da her gün tüm hayallerimden daha da uzaklaşıyorum belki de bunun suçlusu benimdir, neden olmasın? Kimse elimden zorla çekiştirip almadı ya hayallerimi, Belki de ben bırakıverdim geçtiğim her durakta, öyle ya sorumsuzluk hayallerine bile sahip çıkamamaktır belki de.
Nasıl gidiyor, neler yapıyorsunuz?
Benim işlerim hiç olamayacağı kadar yolundan çıktı bir süredir. Asla sorumluluk sahibi olamayacağımı net olarak anladığım bir dönemden geçiyoruz. Geçtiğimiz okul dönemini güzel atlattığımdan sanırım artık benden bir şeyler olur diyordum fakat yanılmışım, galiba güzel bir dönem geçirdim o kadar.
Dünyayı gerçekten anlayamıyorum biliyor musunuz?
Gerçekten mecbur olduğum şeylere mecbur olmak sizce de çok aptalca değil mi? Örneğin ben şuan yapmam gereken ödevleri asla yapmak istemiyorum. Aylardır geçiştirip duruyorum, başına oturuyorum uğraşıyorum ancak olmuyor, istemedikten sonra hiç bir verim alamadan başından kalkıyorum. Benim koca ömrüm nasıl böyle geçecek gerçekten büyük bir soru işareti.
Yapmak istediğim onca güzel şey varken bu kitapların arasına sıkışmak, okul, dersler bu tarz sorumluluklar beni inanılmaz yoruyor. Düşünsenize dünyada görülecek milyonlarca güzel yer var, kaçırdığımız onca güzel an. Ben okulda yarı uykulu yarı ayık anlatılanları dinlerken dünyanın bir yerinde balinaların göç edişini kaçırıyorum. Ya da bu kitaplarla bakışırken kayan bir yıldızı kaçırıyor olabilirim. Ve belki ömrüm bir daha kaçırdığım onca şeyi görmeye yetecek kadar uzun olmayabilir.
Kısacık ömrümüzü gereksiz yığınla sorumlulukla harcamak benim omuzlarıma öyle ağır gelir oldu ki... Biliyorum tüm dünya, tüm insanlar benim gibi sadece sorumlu oldukları şeyler farklı ama isyan ettiğim şey de tam da bu nokta da başlıyor zaten. Onca güzel şey varken insanlık neden böyle yaşamayı seçti anlamakta güçlük çekiyorum. Ben daha 20 yaşındayım ve neden kendimi 60 gibi hissediyorum?
Sanki dünya da yaşayacak çok az vaktim kalmışta kaybedecek dakikam yokmuş gibi ve oturduğum yerden kaybetmemem gereken dakikalarımı sadece sayıyor gibi...
Her şeyin daha güzel olabileceğine dair içimde küçücük bir umut ışığı olsa belki daha mutlu olurdum ama biliyorum ki hiç bir şey düzelmeyecek ve hatta her şey daha da zorlaşacak.
Sanırdım ki küçükken büyüdükçe tüm hayatım daha kolay olacak, her şey çok güzel gidecek ve ben tüm hayallerime kavuşacağım fakat bakıyorum da her gün tüm hayallerimden daha da uzaklaşıyorum belki de bunun suçlusu benimdir, neden olmasın? Kimse elimden zorla çekiştirip almadı ya hayallerimi, Belki de ben bırakıverdim geçtiğim her durakta, öyle ya sorumsuzluk hayallerine bile sahip çıkamamaktır belki de.
Ahhh canım beninn zaman zaman hepimiz zor dönemlerden geçiyoruz . İnan ki bitecek ve birgün bu günleri anımsadığında gülüp geçeceksin .
YanıtlaSilUmudun hep seninle olsun
Sevgiyle
Yorulmak için çok küçüksün daha:)34 yaşında bir ablan olarak söylüyorum,hiç bir işten yükten korkma,onlar senden korksun!okul bitince bile bir şey bitmiş olmayacak güçlü olmaya çalış
YanıtlaSilHerkesin hayatında sıkıntılı bir dönem olmuştur. Bazı insanların öğrencilik yılları zor geçer ama çalışma hayatında başarılı olurlar. Mutluluğun anahtarı bence sevdiğin işi yapmaktır. Sevdiğin, mutlu olduğun bir mesleğe sahip olursan hayat kolay gelecektir. İşi olmayan, çalışmayan bir insanın gezmelerden keyif alacağını zannetmiyorum. O çok boş bir hayat olurdu. Sevgilerimle...
YanıtlaSil